Krótszym szlakiem Barana - Baran Trail Race 25

Zaczęło się. Właśnie minąłem szczyt, będący dokładnie połową trasy Barana i zabieram się do długiego zbiegu w dół. Z początku szlak jest szeroki, miejscami usiany kamieniami, które nieco spowalniają, ale staram się po nich sprawnie przeskakiwać. Z każdym kilometrem droga zwęża się i zarasta zielenią, aż zmienia się w wąską ścieżkę wcinającą się w coraz gęstszy las. Jadę tym wąskim torem, jak samochodzik Hot Wheels, lawirując na zakrętach i uchylając się przed podstępnymi gałęziami.

KRÓTKO O BARAN TRAIL RACE

Baran Trail Race to nowy bieg górski, organizowany w Beskidzie Śląskim. Organizator (Michał Loska) umiejscowił bazę biegu w Węgierskiej Górce, a koronnym szczytem biegu jest Barania Góra (oraz, na długiej trasie, Hala Lipowska). To dopiero druga edycja tego biegu, a Michał przyciągnął już naprawdę sporo chętnych, w tym naprawdę mocne nazwiska. Dobra reklama, świetna lokalizacja, dopracowana organizacja i świetny klimat biegu - to składowe tego sukcesu.

W ramach Baran Trail Race, można wziąć udział w biegu na dwóch dystansach:

• BTR CLASIC 25 KM - 25 km, +/- 1290 m
• BTR ULTRA 60 KM - 57,5 km, +/- 2344 m

JESIEŃ W GÓRACH

Otworzyłem oczy i w otulającej mnie szarości poranka próbowałem się zorientować, co mnie obudziło. W ciszy śpiącego domu coś stukało równomiernie... to krople deszczu tłuką w okna. Gdyby nie fakt, że za chwilę zaczyna się Baran Trail, z radością przywitałbym taki leniwy, jesienny poranek w górach. Ale nie tym razem.

Wstałem, ogarnąłem się i po kilku minutach kręcę już w kuchni tradycyjną, przedbiegową owsiankę. Obok paruje już świeżo zaparzona, aromatyczna kawa, której sam zapach budzi mnie do życia. Co by się tam za chwilę nie działo - będzie dobra zabawa! Z tą myślą ruszam chwilę później w drogę!

NA BARANIĄ GÓRĘ

Szuranie wycieraczki o przednią szybę samochodu ustaje jeszcze przed Węgierską Górką. Ufff... Można będzie ruszyć bez kurtki. Na starcie już zebrał się spory tłum. Krótka rozgrzewka, odprawa (trasa podobno mokra, śliska i miejscami niebezpieczna), przybicie piątki znajomym i ruszamy. Przebiegając promenadą, wspominam Beskidy Ultra Trail sprzed 2 lat, kiedy to tutaj zorganizowany był punkt odżywczy na 70-tym kilometrze. Ale wtedy był żar...

Teraz dopiero zaczynam bieg, a nogi mam świeże. Pierwszy kilometr podbiegam, a dalej, kiedy robi się stromo i ślisko, idę mocno i szukam okazji do podbiegnięcia. Ciągle jednak uważam żeby się nie zarżnąć na wstępie. Pamiętaj, chłopie - taktyka.

Deszcz zrobił swoje i nawet mocny bieżnik butów niekiedy ślizga się po błocie. Salomony szybko zmieniły kolor z radosnej, soczystej limonki na brunatne, przejrzałe awokado. Staram się nie stracić z oczu biegaczy przede mną i to pomaga mi utrzymać tempo. Szybko jednak stawka się rozciąga, a odległości między zawodnikami zwiększają. Napieram jak tylko mogę i już niedługo docieram do punktu odżywczego. Macam softflaski i czuję, że zostało jeszcze sporo wody, więc łapię tylko w locie kawałek arbuza i naginam dalej.

JAK DZIECKO WE MGLE

Wszystko tonie w szarości. Na szczęście jest dość ciepło i duuuużo niżej, ale przypomina mi się Grand Col Ferret w Alpach sprzed 2 tygodni. Tam byłem na zatykającej wysokości 2500 m, a każdy oddech był wybuchem pary osadzającej się na okularach. Dziś biegnę swobodnie, ale taka sama, sina zasłona odgradza mnie od świata... w sumie to dobrze, bo nic mnie nie rozprasza i biegnę swoim równym tempem.

Z czasem robi się coraz bardziej sucho, a w szarej kurtynie zaczynają pojawiać się dziurki, przez które wpadają promienie słońca. W momencie, w którym wdrapuję się na Baranią Górę i mijam wieżę widokową, czuję na plecach przyjemne, ciepłe łaskotanie - słońce wygrało batalię, a szarość zaczęła się rozpływać.

Z GÓRKI...

Zaczęło się. Właśnie minąłem szczyt, będący dokładnie połową trasy Barana i zabieram się do długiego zbiegu w dół. Z początku szlak jest szeroki, miejscami usiany kamieniami, które nieco spowalniają, ale staram się po nich sprawnie przeskakiwać. Z każdym kilometrem droga zwęża się i zarasta zielenią, aż zmienia się w wąską ścieżkę wcinającą się w coraz gęstszy las. Jadę tym wąskim torem, jak samochodzik Hot Wheels, lawirując na zakrętach i uchylając się przed podstępnymi gałęziami.

Dobiegam do punktu odżywczego na 17-tym kilometrze. Poza jednym momentem, w którym zahamowałem komuś na podwórku, prawie parkując w stodole (właściciel posesji na szczęście potraktował to z uśmiechem i nie poszczuł mnie żadnym Cerberem), obyło się bez przeszkód na trasie. Tym razem napełniłem softflask wodą, a nawet poczęstowałem się kostką czekolady. Podziękowałem za gościnę i wystrzeliłem na szlak. Chwila gwałtownego zbiegu w dół, hop przez rzekę... i wyhamowałem na górce.

Spojrzałem na profil trasy. Tak, za chwilę powinno być jeszcze podejście przed ostatecznym zbiegiem. Ale to jeszcze za wcześnie. Miałem rację, bo zaraz się wypłaszcza i znowu biegnę. Słońce nabrało mocy, a wraz z nim las nabrał życia i koloru soczystej, ciepłej zieleni. Sama radość z takiego biegu.

MOCNO DO KOŃCA

W pewnej chwili Las wypluwa mnie na szeroką, szutrową drogą. Staję i rozglądam się wokół. Po prawej stronie dostrzegam żółte taśmy Barana i jakąś zbłąkaną duszę. Dobiegam do zagubionego kolegi i razem odnajdujemy ponowne wejście na szlak. Tym razem to już na pewno ta górka. Zaczyna się ostro, ale to już 20-ty kilometr. Zagryzam zęby, zaciskam dłonie na udach i z całych sił pedałuję do góry - postanawiam poradzić sobie z tą górą na pełnym gazie. Pompuję na ręcznym wspomaganiu, a mięśnie pracują jak dobrze naoliwiona maszyna. Ciągle czuję siłę i cieszę się tym jak dziecko. Jeszcze moment i leśna ścieżka łagodnieje, a ja puszczam nogi i wydłużam krok.

Ostatnie kilometry to już czyste szaleństwo . Tętno szaleje, w uszach dudni, płuca nie wyrabiają. Nogi czują asfalt i gdyby tylko mogły, zaczęłyby klaskać. Mijam na zbiegu jednego biegacza, potem kolejnego. Drzewa i budynki tylko migają i znikają za plecami. Już słyszę harmider na mecie. Przede mną pojawia się jeszcze ktoś. Dogonię go, a co!

Doganiam zawodnika dopiero na ostatnich serpentynach i mijam go na mostku. Potem już promenada i doping. To już ostatnie metry. Zbiegam z promenady i odwracam się - nikt za mną nie biegnie. Noooo, to teraz luuuuuzik i cieszę się ostatnimi metrami biegu.

DANE I LOGISTYKA

Dystans: 25 KM
Przewyższenie: +/-1290 m
Spalone kalorie: 2053 kcal
Spożyte kalorie: 1320 kcal
Średnie tempo: 6:10 min/km

Punkty żywieniowe:
6,2 km - woda, owoce
17 km - woda, owoce, izotonik

• Sprzęt:
• • buty: Salomon Sense Ride
  • odzież: skarpety kompresyjne Brubeck, spodenki kompresynje Compressport, daszek Compressport, koszulka Brubeck 3DRunPRO, plecak Salomon ADV 12 SKIN SET, Garmin Fenix 5
  • plecak: softflask 0,5l z izotonikiem,  softflask 0,5l z wodą, kurtka przeciwdeszczowa Salomon Bonatti WP Pro, folia NRC, telefon, bandaż elastyczny, kubek, buffka, żele i batony ALE.
• Jedzenie (~1200 kcal): Przed startem: owsianka (3 godziny przed), banan (45 minut przed), garstka bakalii = ~460 kcal
  • na trasie: 3 żele ALE (~330 kcal), plaster arbuza (~10 kcal) = ~340 kcal 
  • posiłek regeneracyjny: makaron z pomidorami (~200 kcal), szakszuka (~200 kcal) = ~400 kcal
• Nawadnianie (~120 kcal):
  • 0,7 l wody (uzupełniona na drugim punkcie)
  • 0,5 l izo  = ~120 kcal

 Strategia:

• Odżywianie - wczesne śniadanie - owsianka ok 07:00, potem banan ok 09:00. Na trasę biorę żele i rezerwowo baton. Planuję jeść co ok. 30 minut, tylko żele dla szybkiej energii. Na punktach uzupełniam softflaski może złapię jakiegoś banana.
• Nawadnianie - Regularnie, małymi łykami.
• Taktyka – Z początku aktywnie, ale na hamulcu pod górę. Jak dobiję do punktu odżywczego, zaczynam się rozpędzać, a na zbiegu (od 17 km) już mocno do końca

Wnioski:

1. Warunki – Rano mokro, chociaż na starcie już nie pada. Na początku trasy błoto, a w wyższych partiach mgła. Temperatura fajna do biegania. Ok. 11:00 wyszło słońce i zbiegało się już w cieple. Warunki do biegania super.
2. Tempo – Dokładnie według planu. Na początku pod górę mocno, ale na hamulcu, żeby się nie przegrzać. Na Punkcie odżywczym nie uzupełniałem wody, tylko złapałem kawałek arbuza i w dalszą drogę. Zacząłem nabierać tempa i w mieszanym terenie dotarłem na Baranią Górę. Stamtąd w dół (poza jednym podejściem) z każdym kilometrem coraz szybciej. Energii starczyło do samego końca.
3. Odżywianie – Zjadłem tylko 3 żele, ale nie brakło mi energii, więc więcej nie było trzeba (miałem jeszcze 2 żele w rezerwie). Mimo, zjadłem mniej niż spaliłem (według zegarka), trzeba pamiętać, że organizm korzysta jeszcze z własnych zapasów. Piłem również regularnie, a dzięki temu, że rano było chłodno i wilgotno, nie zeszło tyle napojów ile zwykle. Pierwszy punkt odżywczy ominąłem i nie traciłem czasu na napełnianie softflasków.

ORGANIZACJA I PODSUMOWANIE

Nie wiem, jak wyglądała pierwsza edycja Baran Trail Race, ale musiała być udana, skoro w kolejnym roku ściągnęło tu już tylu biegaczy. Michał Loska wybrał naprawdę świetne miejsce na bazę zawodów, a trasa na Baranią Górę i z powrotem jest na tyle urozmaicona, że każdy powinien się nią nacieszyć. Bieg zorganizowany jest w bardzo kameralnej atmosferze - na luzie i bez napinki. To jednak wcale nie oznacza amatorszczyzny w przygotowaniu! Wszystko jest tak, jak powinno być.

Biuro zawodów w hali widowiskowo-sportowej w Węgierskiej Górce to bardzo dobre miejsce. W samym budynku jest sporo miejsca, można skorzystać z kilku toalet oraz prysznica po biegu. Na hali można nawet położyć pokotem trochę chłopa, więc jak ktoś naprawdę nie ma gdzie spać... ;)

Start i meta, położone przy promenadzie, ale na sporej, trawiastej powierzchni, dają fajne, "piknikowe" poczucie. W ciągu dnia, po promenadzie chodzi sporo ludzi, więc mamy naturalny doping dla finiszujących.

Sama trasa jest dobrze oznakowana i trzeba naprawdę się zagapić żeby się pogubić. Nie było żadnego kombinowania i obchodzenia szlaków - trasę krótką jedziemy w sumie trzema szlakami. Prosto i bez udziwnień.

No i ludzie. Ostatni, ale najważniejszy element. Michał Loska zebrał grupę fajnych, młodych, luźnych osób i wszyscy razem zadbali o nasze bezpieczeństwo i komfort na trasie. Byli tam gdzie trzeba i pomagali jak trzeba. Oczywiście, odpowiednie służby medyczne również czuwały, choć mam nadzieję, że wynudzili się niemiłosiernie ;) W każdym razie - organizatorom, wolontariuszom, sponsorom i wszystkim zaangażowanym w Baran Trail Race - chylę czoła i bardzo dziękuję! 

STATYSTYKI

W Baran Trail Race 60 wzięło udział 60 zawodników. W Baran Trail Race 25 wystartowało 317 uczestników. Ja ukończyłem na 15. pozycji OPEN, z czasem 02:36:30. Tu znajdziesz wszystkie moje wyniki.

Wyniki najlepszych przedstawiają się następująco:

Mężczyźni:
1. Bartosz Gorczyca – 01:58:07
2. Kacper Kościelniak - 02:07:27
3. Tomasz Skupień – 02:09:51
...
15. Marcin Suski - 02:36:30

Kobiety:
1. Kinga Gomołysek – 02:42:12
2. Iwona Flaga - 02:51:04
3. Marzena Ogierman-Dykas - 02:53:49

Pełne wyniki Baran Trail Race tutaj.