Ruszają zapisy na Zimowy Ultramaraton Karkonoski im. Tomka Kowalskiego, 52-kilometrowy bieg z Jakuszyc do Karpacza. Czy warto wziąć w nim udział? W odpowiedzi na to pytanie powinna Wam pomóc moja krótka relacja z ZUK-a 2015. Blisko dwa lata temu pierwszy raz biegałem po Karkonoszach. I wiecie co? Zakochałem się bez reszty. Wam też polecam!
Nagle poczułem się lekko. Zniknął gdzieś ciężar nabitych ud, łydki odzyskały sprężystość, a ramiona znów pracowały na najwyższych obrotach. Z dumnie wypiętą piersią gnałem w dół karpackiego deptaka, stopy w pełnym pędzie lekko tylko muskały równy asfalt, a łokcie dziarsko dźgały zostawiane za plecami powietrze. Mijane dzieci patrzyły zdziwione zza trzymanych w małych dłoniach patyków spowitych watą cukrową, a dorośli nieśmiało oklaskiwali kolejnego śmiałka, który swym ostatnim zbiegiem żegnał się z niezwykłą 52-kilometrową trasą ZUK-a. Czułem się szczęśliwy (fot. Wojtek Łużniak).
"A co to ten ZUK?" - zapytał mnie w sms-ie kolega w odpowiedzi na triumfalną wiadomość, jaką wysłałem mu chwilę po minięciu linii mety. Najpierw wpisał hasło w wyszukiwarkę, ale wyskoczyły mu same zdjęcia lubelskiego dostawczaka, więc dał za wygraną. Odpisałem mu, że Zimowy Ultramaraton Karkonoski - w skrócie ZUK - to najpiękniejszy bieg, w jakim kiedykolwiek uczestniczyłem. A nawet nie bieg, a w ogóle jedno z najpiękniejszych wydarzeń w moim życiu (fot. Iwona El-Tanbouli Jabłońska).
ZUK to nie tylko piękna trasa w pięknych Karkonoszach, ale przede wszystkim piękni ludzie o pięknych sercach. Piękna jest też idea, dla której tłum biegaczy już drugi rok z rzędu zebrał się początkiem marca w Karpaczu, by wspólnym biegiem uczcić pamięć o Tomku Kowalskim, znakomitym himalaiście i ultramaratończyku, który dwa lata temu pozostał w ukochanych górach na zawsze...
Nie byłoby ZUK-a gdyby nie narzeczona Tomka Agnieszka, jego wspólniczka Ania, rodzina i dziesiątki przyjaciół. To oni stoją za całą organizacją, za każdym wydrukowanym numerem startowym, za każdym znacznikiem na trasie, za każdą obraną pomarańczą, później łapczywie połykaną przez uczestników na punkcie odżywczym w Domu Śląskim pod Śnieżką. Wreszcie za każdym ręcznie wykonanym medalem, który w sobotni wieczór dumnie prezentował się na piersiach tych, którzy kilka godzin wcześniej dotarli do mety w Karpaczu (fot. Wojtek Łużniak).
Przy czym ZUK jest równie piękny, co trudny. 52 kilometry same w sobie robią wrażenie, jednak kiedy dorzucimy do tego kopny śnieg, miejscami sięgający kolan, wiatr i trudne technicznie trawersy, okaże się, że teoretycznie wygórowany limit 11 godzin wcale nie jest nieuzasadniony. Tym bardziej zasługuje na szacunek, że z 245 startujących osób, tylko pięć nie dotarło do mety.
ZUK to moja wielka biegowa miłość od pierwszego wejrzenia, to moc pięknych wspomnień, cudownych ludzi i wielkich emocji. By choć na chwilę do nich wrócić, codziennie rozkładam papierową mapę trasy i staram się sobie przypomnieć, co robiłem lub widziałem w jakimś jej punkcie. I wiecie co? Odpowiedź jest zawsze taka sama: biegłem i patrzyłem na góry. Po prostu biegłem i patrzyłem na góry... (fot. Krzysztof Lisowski)
